DEDICANDI Ritus

DEDICANDI Ritus

antiquissimo in usu. Et apud Hebraeos qui- [Gap desc: Hebrew]; apud Graecos ἐγκαινίζειν et ἐγκαίνια et ἐγκαινι???μὸς, idem, quodLatinis Initiare ac Initia, seu Initiamenta ac dedicare et Dedicatio est, consecratio sc. seu usibus sacris cultuique divino addictio, five prima, sive denuo instaurata: quod Graeci quoque ἀφιέρωςιν et ἀνατιθέναι τῷ θεῷ dixêre. Qui ritus ab Hebraeis transiit ad Gentiles, apud quos proin mos inolevit, ut Aedes corum sacrae, Arae, Deorum statuae, ambitusque circumiacentes per sollennia sacra, quae tum Eucharistica essent, tum Propitiatoria, ac veluti [Gap desc: Hebrew] seu sacrificiailla, quorum in Hebraeorum Dedicationibus mentio, dedicarentur, uti et interdum transferrentur, ampliarentur reficerenturve. Et quidem Graeci vett. sacrificiis sumptuosioribus, ut victimis, pro arbitrio, Aras, Templa, Statuas Deorum dedicabant: sed vero, qui manu etiam tenaciore in Dedicationem offerebant, χύτρας allas adhibebant, more sollemni a mulieribus super capita circumferendas, in quibus Πανό???πρια seu leguminum omnigenûm elixorum mixtio, unde libatio fieret ἀφιδρυμένοις Diis dedicatis Eucharistica et Propitiatoria, vide Aristoph. Pluto Act. 5. Sc. 3. Hoctamen temperamento adhibito, ut sacrificii sive genere five modo, Deo ipsi dedicando neutiquam idoneo, non omnino uterentur: Proin cum sacrificia tam multiplicia essent, quam ipsa Numina, videtur in ipsa Dedicatione saltem plerumque, idem exhibitum, quod postmodum singulis in usu, utcumque pro sacrificantis liberalitate ultronea subinde auctum. Quo spectat Dedicatio Philoctetis arae templiqueve, in Cassandrae vaticinio apud Lycophron.,

Ε᾿ν δ᾿ ἆν Μακέλλοις σηκὸν ἐγχώριοι μέγαν

Γ῾πὲρ τάφων δείμάντες, αἰανῆ θεὸν

Λοβαῖςι καὶ θύςθλοις βοῶν.

In Macellis (Italiae urbe,) tandem templum indigenae magnum

Super sepulchrum exstruentes, aeternum Deum

Libationibus honorabunt, et boum sacrificiis..

Simile apud Eundem habes, de Parthenopes templo exstructo et libationibus sacrificiisque annuis honorato, i. e. iisdem Deicationi adhibitis et postmodum quotannis iteratis. Atque ita quidem Salomo, Zorobabel, Iudas Maccabaeus, Herodes, sacrificiis, quae DEO. OPT. MAX. ex se idonea fuêre in Dedicationibus pro libitu et variatim utebantur. Quibusnam vero ex auspiciis et quorum auctoritate publicâ, an Pontificis an Magistratus alicuius, haec initiamenta penderent, apud Graecos non adeo liquet. Interim, cum Areopagitae aliive; quibus permissa erat potestas publica, ius haberent soli adprobandi ἐπιθέτου seu novi Numinis, etiam et veteris seu iam ἐγχωρίου ac publici qualemcumque Dedicationem in usum publicum nullam sine corum auctoritate pro legitima Athenis

habitam fuisle, verisimile est. Utenim alia omittam, cum Imperatores, eorumque interdum delitiae, ut Antincus, in Dcos referendi erant apud Graecos, Romanis parentes, id non sine publica Provinciarum Urbiumque auctoritate, permislu Principis P. O. R. nixâ factum esse, ex Historia Augusta obvium est, vide Tacit. Ann. l. 1. et 4. Vetustissima autem Graecorum in Dedicationibus vox, ut ex marmoribus quibusdam scriptisque eorum constat, fuit ἀνέθηκε, ut in Tripodum Epigraphis tribus, in literis Iohicis, apud Herodot. Terpsich. etc. Alias ἱδρύςατο et similia reperies. Fiebantqueve illae nunc metro (quod rarius) plerumque prosâ; interdum etiam intersertis, quae a Numine eo nomine desiderabantur; ut in Dedicatione fundi haud procul ab Urbe in Triopio, facta ab Herode sive Rege sive Rhetore, in quam Casaub. et Salmas. edidêre notas. Causa item accessit in turris Phari, velut Arae, Sostrati Cnidii dedicatione, apud Strab. l. 17. ΣΩΣΤΡΑΤΟΣ ΚΝΙΔΙΟΣ ΔΕΞΙΦΑΝΟΓΣ ΘΕΟΙΣ ΣΩΤΗΡΣΙΝ ΨΠΕΡ ΤΩΝ ΠΛΩΙΖΟΜΕΝΩΝ. Sostratus Cnidius, Dexiphanis fil. Diis Servatoribus, pro navigantibus. Frequentius vero ΑΠΟΛΛΩΝΙ, ΑΡΤΕΜΙΔΙ, aliis, inscriptae sunt Arae, citra Dedicandi verbi aliusve tantumdem innuentis causaeve adiectionem. Etiam in pagis Atticis olim reperiebantur Βωμοὶ ἁνώνυμοι, Arae sine nomine Dei alicuius: quemadmodum Romani, si Deus, si Dea, h. Grot. ad act. Apost. c. 17. v. 23. In quibus ommbus non dubitandum, quin tum Sacrorum, quae postmodum Diis continuanda essent, tum rituum aliorum, sollennitas (plerumque saltem) annua, etiam Dedicatonis nomine celebraretut etc. Atque his analoga obtinuêre pariter, apud Gentes alias, quotquot Templa Aedesqueve sacras aris statuisque ornatas admisêre. In scriptis certe tum chartaceis, tum marmoreis Romanorum, habentur frequentissimae Templorum Dedicationes sollennes, quarum etiam, illis in usu, iura ritusque expressius occurrunt. Iniussu Populi aut sine Plebis scitu aut Senatus consulto,m quod Plebilcitum saepius supplebat, aut demum Principisindultu (uti, apud Hebraeos, iuslu Synedrii Mag.) Aedes, Terra, Ager, rite dedicari nequibant, ut de aedibus ac templis maxime liquet ex Liv. l. 9. c. 46. sub fin. ubi Corn. Barbat. Pontificem Max. ait, negasse, nisi Consulem aut Imperatorem posse Templum dedicare, atque ex auctoritate Senatus latum ad Populum fuisse, ne quis Tentplum Aramve, imussu Senatus, aut Tribunorum Pl. partis maioris dedicaret. Seilicet A. U. C. 450. Postmodum vero ex auctoritate Pontisicibus permissa, atque lege Papiriâ, nec Aedium, nec Terrae, nec Agri, sine Populi iussu. aut Plebis

scitu, legitima fiebat dedicatio, ut videre est apud Ciceronem, ius Dedicationum sui aevi copiosius explicantem, Orat. pro Domo sua et ad Attic. l. 4. Epist. 1. nec non infra Sulpitia lex. Sed et de SCti hîc auctoritate impetrata, non semel Liv. Et demum, ex Lege Regia, et Caesarum Pontificatu Max. penes eos erat, ut rerum aliarum, ita Dedicationum potestas et permissio, ante quam Legem, quae Vespasiani tempori tribui solet Senatu P. O. contradicente, neillis quidem id licebat, ut satis elicitur ex eo, quod habet Tertullian. Apologetic. c. 5. et adv. Nat. l. 1. c. 10. de Deo Alburno et de Iesu Christo, quem cum amplecti vellet Tiberius, respuente Senatu, receptus non est. Interim in causis sacris, adeoque et Dedicationibus, plurimum auctoritatis saepius Pontificibus minoribus, eorumque Collegio, Quindecimviris Sacris faciundis et Auguribus permisisse tribuissequeve Imperatores, etiam post Legem praefatam, reperimus, vide Lamprid. Alex. Seu. etc. Atque, ut Dedicationes fiebant sic recens exstructarum Aedium sacrarum, aliorumque, ita et restitutarum, quemadmodum in Encaeniis Zorobabelianis, Maccabaicis et Herodianis: et Templi veteris, ideo tantum diruti, ut denuo exstrueretur, spatium sive area, tametsi non ampliata aliterve mutata, denuo, interdum etiam, antequam reaedificaretur, dedicaba. tur. Cuius rei egregium ac singulare exemplum habemus, in Capitolio sub Vespasiano restituendo, apud Tacit. Hist. l. 4. ubi Praetor dedicat, praeeunte verba Pontifice, et Auspices sistunt et effantur spatium. Nec legitimum erat Templum, quod non per Augures et Auspices consecraretur: itaque Magistratus summi, Pontifices, Augures, Auspices, Dedicationibus apud eos, simul cum Dedicante praeerant, ut apud Hebraeos Rex, Ponrificis Oraculum, Propheta. Ritus ac formulae Dedicationis, uti et personae, quae ei praeessent, apud eosdem multiplices fuêre, et ritibus personisque Hebraeorum analogae. Verbis de Aedibus, Arearumque finibus et legibus, iuxta quas sacrarentur, conceptis, praeibat Pontifex, quem sequebatur Magistratus seu alius, qui dedicarer. Varro de Ling. Lat. l. 4. Aedis sacra. a Magistratu, Pontifice praeeunte, dicendo dedicatur et Effata dicuntur quod Augures finem auguriorum caelestium extra Urbem agris sunt effati. Hinc effari Templa dicuntur ab Auguribus; Adfatus qui in his fines sunt. Ritibus autem in illis, praeter precationes, Auguralis Sistendi sive Effandi munus et sacrisicia, singularis erat ille, Dedicaturum, dum verba praeibat, postem ostii Templi manu tenuisse, illamque ei sic imposuisse, ut tum certo indicaret, Aedem sic usibus sacris addicendam, tum in eosdem, ex auctoritate publica dedicaret. Sic in Iovis aedibus, in Capitolio, dedicandis, Postem tenuit Horat. Pulvillus Cons. inter precationem ut Liv. seu inter nuncupationem sollennium verborum, apud Liv. Dec. 1. l. 2. et Val. Max. l. 5. c. 10. Cui apud Hebraeos simile id fuit, um postes aedium novarum Mazuzis, de quibus infra ex Lege ornabantur. Sed nec Sacra fuisse ulla, sine foco accenso, docet Varro apud Serv. in Virgil. illud Aeneid. l. 3. v. 133. et 134.

---- ---- Et laetam cognomine gentem

Hortor amare focos,

Porro, qui Dedicationem sive Α᾿νιέρωςιν huiusmodi, etiam et Ε᾿πιγραφὴν seu Inscriptionem, ad eam pertinentem, pariter procurabat, teste Dionys. Halicarnas. l. 5. haud parum vero gliscente tandem in his Dedicationihus magnificentiâ, accessere eis, praeter Sacrificia,

pulvinaria, Ludi, epulae, largitiones publicae, alia. Festa insuper Dedicationis anniversaria celebrabantur: scilicet, ut Urbium, Principum, privatorum natalitia redeuntia, festa agebantur annua, ita et Templorum consecrationes; quemadmodum de Encaeniis Maccabaicis apud Hebraeos infra videbimus. De peculiaribus sacrificiis in dedicationibus aliquot Deûm Magnorum, Matris Deûm et Attidis, ofterri solitis, quae alibi, quam in sacis, perraro occurrunt, dicemus similiter infra, in voce Taurobolium. Plura vero hac der re; ut et de Christianorum veterum Dedicationibus, vide apud Ioh. Selden. de Synedriis vett. Hebr. Part. 3. toto capite 14. et 15. Car. Paschal. Coronar. l. 4. c. 15. ubi coronatos fuisse, qui aliquid Deo dedicatum irent, addit, Alios; nec non, ubi supra de Consecratione, item in voce Anathema.